W czasie obserwacji sójek zbierających żołędzie w przymuzealnym parku, natknęłam się na martwe okazy chrząszczy – rohatyńców nosorożców (Oryctes nasicornis). Prawdopodobnie po kopulacji i złożeniu jaj, te jedne z większych chrząszczy w Polsce, zakończyły życie w pobliżu pnia klonu srebrzystego (tuż przy ogrodzeniu).
Samce osiągają 4 cm długości, samice są nieco mniejsze. Na głowie samca znajduje się duży, odgięty ku tyłowi róg.
Rohatyńce trudno spotkać. Ich aktywność wzrasta po zmierzchu. W ciepłe noce przylatują do źródeł światła. Niezbędne do rozwoju tych owadów są wieloletnie sterty kory, trocin (tartaki), pryzmy kompostowe, czy wypróchniałe pnie drzew liściastych. W takich miejscach samice składają jaja. Kolejnym stadium rozwojowym jest larw – pędrak, który może osiągać ponad 10 cm długości. Larwa odżywia się martwą materią organiczną, np. próchniejącym drewnem. Po 3 do 5 lat następuje przepoczwarzenie w kokonie wielkości jaja kurzego (proces ten trwa do 1,5 miesiąca). Dorosły owad opuszcza kokon w czerwcu. Rohatyńce odżywiają się sokiem wyciekającym ze zranionych drzew oraz soczystymi owocami.
Tekst, fotografia: Magdalena Sepkowska
Źródło: Ł. Przybyłowicz, Atlas owadów polskich, Poznań
