Św. Jadwiga – rzeźba wykonana w drewnie, przez nieznanego autora, datowana na II poł. XVIII w. wymiary: wys. 75 cm x szer. 27 cm
Postać Jadwigi przedstawiona jest w płaszczu książęcym, z mitrą książęcą na głowie i welonem przysłaniającym włosy. W ręku trzyma makietę kościoła lub klasztoru. Dostrzegamy widoczne ślady malowania. Podobnie jak rzeźba św. Floriana (opisana w grudniu 2015r), znalazła się w zbiorach muzealnych za sprawą ofiarności ks. ks. Filipinów ze Studziannej, którzy w 1947 roku podarowali obiekt tomaszowskiemu muzeum. Do lat siedemdziesiątych rzeźby: św. Jadwigi i św. Floriana, stanowiły własność działu etnograficznego. Kiedy w 1971 powołano dział sztuki, wówczas przeniesiono obie rzeźby do zbiorów tego działu. Opierając się na informacji zawartej w karcie katalogowej, rzeźba pochodzi ze wsi Poręba w powiecie Opoczyńskim. Podobnie jak poprzedni obiekt tak i ten, mam nadzieję że zostanie w szybkim czasie poddany całkowitej konserwacji.
Św. Jadwiga – Księżna Jadwiga Śląska- żona Henryka I zwanego później Brodatym, fundatorka szpitali, przytułków, kościołów i klasztorów, m.in. klasztoru cysterek w Trzebnicy. Swoje życie poświęciła, prowadząc wiele dzieł dobroczynnych. Otaczała opieką wielu biedaków.
W 1267 roku, w niespełna ćwierć wieku po śmierci księżnej Jadwigi, papież Klemens XIV ogłosił ją świętą.
Św. Jadwiga – urodziła się w Bawarii, stała się patronką Polski i Śląska. W XX wieku była czczona jest jako patronka pojednania polsko – niemieckiego.
Na obrazach, rzeźbach czy ikonografii zwykle trzyma w jednej ręce makietę klasztoru i kościoła. W drugiej zaś obuwie zawieszone na sznurku. Zwykle chodziła boso, na prośbę męża buty miała zawsze przy sobie.
Grażyna Srebrzyńska – dział sztuki
